Bir çocuk;
-Bebek iken “Adda” dendiğinde tepki vermeye ve gülümsemeye başladığında,
-Emekleme sürecinde,
-Bir yerlere tutunup ilk kez ayağa kalkıp şen kahkahalar attığında,
-İlk adımlarını atışında, sana doğru düşe kalka gelişinde
-İlk kez konuşmaya başladığında çok sevilir.
Çocuk, 3-4 yaşlarında iken çok soru sormaya başladığında biraz canımızı sıkabilir. Onun sorularına bazen cevap yetiştiremeyebiliriz. Bir çocuk, beş yaşlarından on-on iki yaşlarına kadar kendini sevdirir. Sonrası ergenlik. “Baba saçıma dokunma! Saçımı bozdun.”, “Aman be!” gibi serzenişler başlar. Sevemezsin artık kerataları… Bir çocuk emeklemeye başladığından iki-üç yaşlarına kadar tehlikeye açıktır. Onlar, yerde karayılanı görse tutar, Merakla her şeye saldırır. Bazı şeyler onlar için zararlı mıdır, değil midir? Farkında değildir. Onun için anne babalar bu yaşlardaki çocukları devamlı gözetim altında bulundurmalıdır. Ergen çocuklarsa hem kendilerini pek sevdirmiyor hem de kendilerini kurtardılar düşüncesi ile anne-baba onları pek gözetim altında tutmaz. Oysaki tehlike onlar içinde devam etmektedir. İlgisizlik, kötü arkadaşlar ve çevre bunalım, mutsuzluk ve kötü alışkanlıklar demektir.