Hayat bazen çok gürültülü olabiliyor. O kadar çok koşuşturma, o kadar çok ses var ki içimizdeki sesi duyamıyoruz.
Sabah uyan, işini yap, koştur, yetiş, çöz, hallet…
Ve bir gün fark ediyorsun ki, kendinle uzun zamandır konuşmamışsın.
İçsel yolculuk yapmak için ne dağ başında inzivaya çekilmek, ne de biletini alıp uzak ülkelere gitmek gerekiyor.
Bazen sadece 10 dakikalığına telefonu kapatıp, kendi içinden geçenleri duymak yetiyor insana.
Önce kendine soruyorsun:
“Neye ihtiyacım var?”
“Beni gerçekten ne mutlu ediyor?”
Ve en önemlisi… “Beni ben yapan şey ne?”
Tabi cevaplar hemen gelmeyebilir.
Belki biraz susman, belki biraz hissetmen gerekir.
Bir süre sonra o cevaplar geldiğinde, dünya hala aynı olsa bile sen değişmiş oluyorsun.
İçsel yolculuk, bir varış noktası değil.
Her gün, her adımda yeniden başlanan bir yol.
Ve bence, bu yolun en güzel tarafı…
Kendi elini tutmayı öğrenmek.
Bazen küçük bir mola, bazen de iç sesini dinlemek insana her zaman huzur verir...